Ik weet niet hoe het jou vergaat, maar ik word stiekem wel een beetje moe van corona. Corona? Coronee! Voor degenen die echt iets hebben, zwijg ik nu. Voor degenen die, net als ik, gelukkig niets mankeren heb ik wel iets te melden.
Onheilstijdingen
De kranten staan vol onheilstijdingen. De ene crisis buitelt over de ander. We gaan met z’n allen de afgrond in. Andere kranten verhalen over helden in de zorg en de hulde die we hen dienen te brengen. Iedereen probeert het hoofd boven water te houden waardoor advocaten intussen worden bestookt met meldingen over onvoorziene omstandigheden en de vraag of je op grond daarvan een contract mag beëindigen. Of over overmacht en de vraag of dat ontbinding rechtvaardigt. Maar ook over de verschillende subsidieregelingen van de regering en wanneer je daar recht op hebt. Allemaal heel relevant, maar niet altijd interessant en vaak kun je je cliënten helaas maar beperkt helpen.
Geen zin meer in
Het zijn grote woorden en grote emoties die ons dagelijkse leven momenteel inkleuren: dood, faillissementen, helden en de teloorgang van saamhorigheid. Ik weet dat ik mee moet doen en dat doe ik dan ook braaf. Maar eigenlijk heb ik er geen zin meer in. Ik wil gewoon terug naar m’n bureau, naar m’n cliënten die moeilijke juridische puzzels aan me voorleggen, naar m’n collega’s om de voetbalwedstrijd van gisteren te bespreken. Ik mis zelfs de VAR.
Aarzelende lach
Het is wel interessant hoe dit soort volstrekt onbekende omstandigheden een ijkpunt, een stresstest voor van alles en nog wat worden. Houdt de economie stand? Houdt de EU stand? Houdt die idioot in de USA stand? Maar ook, houden klasverbanden, huwelijken, ouder-kindrelaties, joint ventures en noodverbanden stand? Persoonlijk merk ik dat zaken die ik nooit op een lijstje geschreven had onder ‘de meest wezenlijke elementen van mijn vak’, er nu toch prominent opstaan. Zoals de stevige handdruk van een nieuwe klant, zijn zorgelijke blik en de aarzelende lach als je die zorgen wat kunt wegnemen. En tot slot een schouderklop na afloop van het gesprek. Zo leer ik na zoveel jaar in het vak toch ook weer iets onverwachts over waarom ik zo graag advocaat ben.
