Download dit artikel als PDF 15 januari 2021

Column: Nieuwe taboes

Elke periode kent zijn eigen taboes. Zo was het lange tijd taboe om te twijfelen aan de houdbaarheid van de inclusieve samenleving. Kent u Hans Janmaat nog? Slecht uitgelicht en gezeten naast een afzichtelijk bloemstuk liet hij ons in de zendtijd voor politieke partijen weten dat we de multiculturele samenleving dienden af te schaffen. Iedereen sprak er schande van. Hij werd er zelfs een paar keer voor veroordeeld. Tegenwoordig is het politieke discours doorregen met Janmatiaanse blabla. Sommige taboes zijn goud waard. Maar ik wilde eigenlijk, met gevaar voor eigen leven, want zo gaat dat met taboes, een ander taboe aan de orde stellen.

Witte helden
In corona tijd gaat er heel veel aandacht en lof uit naar de mensen in de zorg. Daar wil ik ook zeker niets aan afdoen. Het zijn onze Witte Helden in barre tijden. Rutte komt veren tekort en hebben we niet allemaal de blaren op onze handen geklapt ? En toch, en nu komt een Taboe met een grote T, voelt die focus op de Witte Helden op enig moment ongemakkelijk omdat wenkbrauwen fronsen als je aandacht vraagt voor iets anders.

Bruto nationaal geluk
Artsen en verplegers moeten snoeihard werken, maar houden hun baan, hun inkomen, een meer dan zinvolle invulling van hun werkend bestaan en krijgen daarvoor veel lof. Het is verdiend. Maar gun je dat eigenlijk niet iedereen? Ons bruto nationaal geluk staat echter fors onder water. Ik zou hier een schier eindeloze lijst van individuen en professionals kunnen opnoemen die door corona zwaar getroffen zijn. Door het verlies van een geliefde, maar wellicht ook door de teloorgang van hun onderneming, de sluiting van hun winkel, een opgegeten pensioenpot, vereenzaming door thuiswerken of een onafwendbaar faillissement…

Inclusieve samenleving
Mijn hoofd op het hakblok, daar komt ‘ie: zullen we de volgende keer niet alleen klappen voor de Witte Helden, maar minstens zo hard voor alle werkgevers en werknemers die hun baan of bedrijf verliezen, hun spaarpot opeten of werkeloos thuiszitten en vereenzamen ? Een inclusieve samenleving eert haar helden, maar heeft zeker ook oog voor hen die achteropraken.