Ik krijg als arbeidsrechtadvocaat wel eens de vraag wat ik vind van positieve discriminatie. In de marge van de uitslaande brand die Black Lives Matter is, laait deze discussie weer op. De eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat ik in mijn beantwoording jarenlang om de hete brij heen gedraaid heb. Want wat vind ik eigenlijk van positieve discriminatie?
De beste
Vroeger zei ik waarschijnlijk dat het bij de beoordeling van een kandidaat toch om kwaliteit en niet om geslacht of etniciteit zou moeten gaan. Werkgevers moeten gewoon de beste persoon kunnen kiezen. Bovendien moet je als vrouw of buitenlander (om maar eens twee willekeurige voorbeelden te noemen) toch ook niet willen dat je gekozen wordt omdat je vrouw of buitenlander bent? Je wilt toch gekozen worden omdat je de beste bent? Deze argumenten hoor je nog vaak. En ik snap ze ook.
Beetje bang
Steeds vaker bekroop me echter het unheimische gevoel dat er toch ook wel een irrationele factor meespeelde als ik keurig rationeel antwoordde. Was ik ook niet gewoon een beetje bang zelf buitenspel gezet te worden als blanke man? Maakte ik bovendien ook niet dezelfde fout waar de discussie volgens mij vaak op stuk loopt? Positieve discriminatie betekent immers niet dat je als vrouw of buitenlander altijd gekozen dient te worden, zelfs al heb je minder in huis. Want als je gewoon minder goed bent, is het ‘helaas pindakaas’. Maar als je net zoveel, of zelfs meer in huis hebt dien je juist wel voorrang te krijgen.
Tamelijk bizar
Ik kom hierop omdat ik met verbazing uit onderzoeken verneem dat vrouwen nog steeds minder verdienen dan mannen in gelijkwaardige functies. En dat uit onderzoek naar discriminatie bij de beoordeling van cv’s en stagekandidaten je als buitenlander nog steeds minder makkelijk aan de bak komt. Ik weet het, ik sla het nu wel plat, maar geef toe, als uitgangspunt is het toch tamelijk bizar dat Yasmine es Souhali, als ze al binnenkomt, minder zal verdienen dan Klaas de Jong?
Ik ben dus om. Heel verfrissend hoor, dat feest van politieke incorrectheid van de afgelopen jaren, maar ik zeg juist: lang leve de politieke correctheid. Lang leve positieve discriminatie!
